Deze blog gaat over het coachingstraject van mijn zoon, want om je eigen kind
te coachen werkt niet altijd of meestal niet. Het is zowel voor mijn zoon als mijzelf
een mooie ervaring. Omdat ik nu als ouder het traject doorloop wil ik mijn
ervaringen delen.
Het is maandagmorgen, ik zit met mijn middelste zoontje in de auto op weg naar Ede, naar zijn eerste sessie van een kernvisiecoach. Mijn zoontje heeft moeite met spelling, rekenen, begrijpend lezen, maar is wel heel goed in de zaakvakken en erg creatief in zijn manier van denken, vindingrijk, en wil vooral graag alles weten. Al een tijdje zeggen we: het zit er wel in maar het komt er niet uit!
Mijmerend zit ik achter het stuur en iets baalt in mij, waarom kan ik hem nou niet begeleiden? Ik heb de kennis, ben zelf coach.....maar ik ben OOK zijn moeder. En juist dat is het probleem. Als coach is het bijna niet mogelijk om je eigen kind te begeleiden. Iets met vreemde ogen :-)
Ik rijd het terrein op en zet dit gevoel aan de kant, ik kijk deze keer maar vanaf de zijlijn mee. En hoe mooi is het om een collega aan het werk te zien.
Als mijn zoon binnen is kijkt hij even de kat uit de boom maar het ijs is algauw gebroken.
De klik is er meteen, ik zie het in zijn ogen.
Toch kan je zien dat hij wel wat nerveus is, weer iemand die hem gaat helpen! Of denkt hem te kunnen helpen.
Hij gaat zitten aan tafel en de coach praat met hem en stelt hem gerust.
Ehhh hier gaan we geen moeilijke dingen doen, dat beloof ik!
Ze gaan aan de slag met de basis techniek, om vervolgens een klein testje te doen, om te laten zien hoe deze techniek werkt. Mijn zoon krijgt een woord uit groep 8 ....en...foutloos geschreven! De verbazing zie je in zijn ogen.
Langzaam wordt hij rustiger, zit er actiever bij, zijn ogen gaan stralen en hij het lijkt wel alsof hij 10 cm langer is geworden doordat hij rechtop zit en trots is wat hij kan. Opeens vang ik een glimp op van een stukje zelfvertrouwen. Iets wat ik lang niet heb gezien.
We ronden de sessie af en krijgen de oefeningen mee. Over drie weken hebben we de volgende afspraak.
De komende drie weken zullen we elke dag moeten oefenen om de techniek in te slijpen.
Huppelend gaat mijn zoon met mij mee naar de auto.
" Mama wat fijn voor andere kinderen dat jij ze kan helpen. Want dan krijgen ze door dat ze niet dom zijn maar gewoon anders denken"
En daar had ik direct een samenvatting van hoe hij dit had ervaren.
Ik dacht alleen maar: moedergevoel rules, zie je nou wel....ik wist het wel!