Deze blog gaat over het coachingstraject van mijn zoon, want om je eigen kind
te coachen werkt niet altijd of meestal niet. Het is zowel voor mijn zoon als mijzelf
een mooie ervaring. Omdat ik nu als ouder het traject doorloop wil ik mijn
ervaringen delen.
Het is wederom weer 3 weken geleden, tijd voor de coaching sessie van de kernvisiecoach.
Deze keer herinnert mijn zoon mij eraan dat we achter de computer moeten gaan zitten. Hij heeft er zin in. Want het is fijn als iemand je begrijpt en weet hoe je denkt. Dat brengt rust en herkenning, en met die herkenning komt het zelfvertrouwen.
Ik vergeet nooit de woorden mijn zoon na de eerste sessie toen ik hem vertelde dat ik ook coach ben. Hij zei: ”mama dat is fijn want dan weten de kinderen dat ze niet dom zijn maar gewoon anders denken. Mijn zoon heeft afgelopen weken grote stappen gezet. Het was fijn dat ik door de omstandigheden mbt het coronavirus daar direct getuige van mocht zijn.
Glunderend riep hij mij laatst: “ mama ik heb alles goed bij de redactiesommen ” En ook vandaag had hij alles goed met het dictee. Soms keek hij me vragend aan, de blik die om bevestiging vroeg, niet de blik die vraagt hoe hij het moet schrijven.
De verbazing op het moment dat ze door hebben dat het eigenlijk allemaal niet zo moeilijk is als ze maar vertrouwen op hun hoofd. Dat moment is zo mooi om te zien. Maar tja, dat is in het begin niet zo makkelijk omdat ze het idee hebben dat hun hoofd hun altijd in de steek laat.
Maar goed terug naar vandaag: het is 10:30 het scherm ‘plopt’ open en mijn zoon zwaait enthousiast naar zijn coach. Ook nu duurt het even totdat mijn zoon rustig en geconcentreerd is, maar dat is prima, zeker in de huidige omstandigheden. Ze herhalen nog even de lange en korte klank regel en dan gaan ze door naar de tafels! Eindelijk, want dat is het volgend struikelblok waar hij tegenaan loopt.
Zijn coach vraagt welke tafel hij wil leren? Ehhhh enthousiast roept mijn zoon: de tafel van 9!
Binnen 10 minuten heeft hij de tafel van 9 in zijn hoofd, iets waar hij op school al heel lang mee bezig is.
Bizar, mijn zoon kijkt me verbaasd aan…..”huh deed ik dat”?
We krijgen de opdracht mee om de tafels in het hoofd te gaan zetten en vooral veel vermenigvuldigingen te gaan maken. Niet op de manier waarop ze dat aangeboden krijgen op school maar “gewoon” onder elkaar. Alleen dan kunnen ze de tafels oefenen in een betekenisvolle situatie. Datgene waar deze kinderen behoefte aan hebben. Tegelijkertijd leren ze de plaatsbepaling van elk cijfer tot een miljoen.
We zijn bijna aan het einde van het traject. In overleg komt er iig nog een sessie. Want door zijn voorkeur voor een visueel kinesthetische leerstijl is mijn zoon erg onzeker geworden. Niet omdat dit zo’n verkeerde leerstijl is maar wel omdat het onderwijssysteem niet passend is.
Dankzij deze methode straalt mijn zoon weer als hij met zijn schoolwerk bezig is, als hij iets snapt wat hij voorheen niet snapte. Inmiddels kent hij de helft van de tafels. En ik denk dat de andere helft er in zitten als we weer naar school gaan.