Een paar weken geleden heb ik een intakegesprek gehad met een jongen uit groep 8.
Twijfelend stapte hij toen bij mij over de drempel, zittend tussen zijn vader en moeder in. Beetje afwezig en voor zich uitkijkend. Tijdens het gesprek kwam naar voren dat hij daar eigenlijk voor zijn ouders zat. Hij vertelde dat hij er wel tegen op zag. Zijn gevoel was wel te begrijpen, de zoveelste die hem probeert te helpen. De standaard dyslexie training heeft niet gewerkt en alleen nog maar meer frustratie opgeleverd.
Maar tijdens het gesprek, zie ik een lichte twinkeling in zijn ogen komen. Ik vroeg naar zijn gevoel, of hij er nog tegen op zag….. nee zegt hij, eigenlijk niet.
Mooi denk ik, de deur staat op een kier!
Twee dagen later zit hij bij mij aan de keukentafel voor de eerste sessie. Gespannen en weer die afwezige en vluchtige blik in zijn ogen. Hij komt naast mij zitten en we beginnen met de sessie.
Langzaam begint hij te ontdooien. Ik geef hem de opdracht om het alfabet op te schrijven…..
En dan zie ik waar het in de basis al mis gaat. In het alfabet ontbreken er letters.
Hoe kan je nou lezen en woorden goed schrijven als het alfabet niet goed in je hoofd staat?
Werk aan de winkel dus. Samen beginnen we het alfabet in zijn hoofd te zetten op een manier zodat het overzichtelijk is.
Bij het reproduceren van het alfabet haakt hij af, en begint onrustig te worden. Ik weet het niet, zegt hij. Waarop ik hem aankijk en zeg: je weet het wel, alleen je moet gaan vertrouwen op je hoofd. Het staat er, kijk maar eens goed. En opeens pakt hij zijn pen en begint te schrijven. Foutloos!!! Hij schrikt en kijkt mij aan, daar is de twinkeling weer in zijn ogen.
We gaan verder met het aanleren van de methode, weer de verbaasde blik in zijn ogen als het hem lukt. Hij krijgt een woordpakket mee naar huis om de methode aan de hand van deze woorden, eigen te maken.
Afgelopen week hebben we de tweede sessie gehad. Toen ik de tuin in kwam lopen zwaaide hij vrolijk naar mij. Zijn ogen stonden helder en glinsterden. Hij zat al heel anders aan tafel, rechtop en durfde soms zelfs aan elkaar te schrijven!
Wanneer we bij de lange klank en korte klank regel komen raakt hij in paniek, zacht zegt hij: dit kan ik niet, dit vind ik heel moeilijk. Ik glimlach en zeg, je kan het NOG niet. Hij ontspant en gaat samen met mij aan de slag. Aan het einde van de sessie schrijft hij woorden met de lange en korte klank goed.
Stapje voor stapje begint hij meer zelfvertrouwen te krijgen!
Ik merk dat hij het nog lastig vindt om te vertrouwen op zijn talent, want dat heeft hij! Hij beseft het alleen nog niet helemaal. Wat een gave als je op deze manier kan leren.
Wat krijg ik een energie van dit werk. Kinderen weer laten stralen, dat is mijn motto!!!
Tot over drie weken!