Deze blog gaat over het coachingstraject van mijn zoon, want om je eigen kind
te coachen werkt niet altijd of meestal niet. Het is zowel voor mijn zoon als mijzelf
een mooie ervaring. Omdat ik nu als ouder het traject doorloop wil ik mijn
ervaringen delen.
(Deze blog is voor de coronacrisis geschreven)
Het is weer maandag, 3 weken later, ik ken de weg naar Ede inmiddels. Mijn zoontje afgemeld op school en daarna op weg naar de kernvisie sessie. Hij heeft er zin in, de afgelopen weken hebben we "braaf" elke dag 15 minuten geoefend.
Achter het stuur laat ik de afgelopen drie weken de revue passeren……
Ik weet nog goed dat hij op een dag thuis kwam van school, zijn ogen straalden en hij zei:
"Mama, ik had 0 fouten in mijn dictee, ik mocht nu ook direct met opdracht 2 beginnen.
Het doet mij goed om hem zo te zien stralen.
Volgens het IQ onderzoek zit er veel in dit mannetje echter valt hij bijna overal op uit. Hoe dan? Hoe hard hij ook werkte, het resultaat bleef uit. En daar werd hij erg ongelukkig van.
Zijn zelfvertrouwen verdween en in de klas zag de juf steeds vaker "de paniek" in zijn ogen.
Maar na de eerste sessie is er wat gebeurd in dat koppie van hem. Hij weet nu eindelijk dat hij niet dom is maar dat hij gewoon anders leert en dat de lesstof anders aangeboden moet worden. Opeens is hij nog gemotiveerder om te oefenen. Soms moet ik hem zelfs afremmen.
Inmiddels weten we de weg en lopen rechtstreeks naar de praktijk toe.
Mijn zoon straalt als hij binnenkomt en geeft direct een stevige hand. Ook dat is iets wat belangrijk is binnen de Kernvisie Methode. Want op het moment dat wij elkaar een hand geven, laten we een stukje van onze persoonlijkheid zien. Hoe vaak krijg je wel niet een stevige hand, wat denk je dan in eerste instantie over die persoon?
Zo ook met een slap handje, hiermee geef je de andere non-verbaal een teken dat ze niet echt rekening hoeven te houden met je.
Mijn zoon gaf altijd een slap handje, en ja die staat ook niet super stevig in zijn schoenen.
Natuurlijk vraagt de coach hoe het oefenen is gegaan en dan gaan ze verder met waar ze gebleven waren. Verder met de kernvisie, verder met de methode die mijn zoon zo helpt.
De lange klank en kort klank regel komt aan de orde en zo komt ook het lezen aan de orde.
Er bestaat al lang een vermoeden van dyslexie, mijn zoon staat op een lijst om onderzocht te worden en dan zou hij een lange training in gaan. Echter gaan we dat laatste niet doen.
Een kind wat anders leert maar vervolgens nog meer van hetzelfde aangeboden krijgt wordt daar niet blij van. Veel kinderen met een dyslexie verklaring zijn niet dyslectisch maar hebben een andere leerstijl. In plaats in te gaan op de dingen die ze niet kunnen werken we verder met de dingen waar ze juist talent voor hebben, visueel dingen opslaan.
Ook in deze sessie wordt mijn zoon al gauw rustig en begint hij te stralen als hij een stukje voor moet lezen. De coach geeft hem een dikke pluim en verteld dat hij prima kan lezen.
Hoezo cito E3, je leest nu een boekje van AVI 7! Mijn zoon is een racende lezer, dus hij moet meer rust in zijn lezen brengen. Laat dit nou iets zijn wat het onderwijssysteem juist niet wil.
Als we bijna klaar zijn komt de angst voor inbrekers nog even ter sprake. Mijn zoon is erg bang ’s avonds, afgelopen zomer is er namelijk ingebroken bij ons. Bang om in te slapen, in zijn bed plassen en elke avond weer naar beneden komen. De coach praat met hem en aan de hand van een simpele techniek ruimt mijn zoon de nare ervaring op en zet er een goede voor in de plaats.
We krijgen de oefeningen mee voor de komende drie weken, hoe mooi is het dat dat naadloos aansluit op het schoolwerk. Ik ben benieuwd hoe hij zal gaan slapen vanavond.
Huppelend gaat mijn zoon weer met mij mee. Tot over drie weken roept hij de coach nog na!