ADHD of slechts onbegrip?

Een tijd geleden gaf ik hem een hand, of eigenlijk gaf hij mijn een hand. Ik kwam binnen en hij kwam direct op mij af. Een krachtige blik en een stevige hand. De manier van praten deed mijn voelsprieten prikkelen. Het kwam mij bekend voor, deze manier van zichzelf presenteren, wijs voor zijn leeftijd. Ik heb ruim een uur met hem zitten praten, van druk gedrag was geen sprake. Desondanks zitten ouders en school met hun handen in het haar. Vooral de juffen. Ze weten zich geen raad meer met zijn gedrag.

Samen met de gevoelsankers, van de gevoelsverkenner, gaan we terug naar een situatie wanneer hij druk gedrag vertoonde.

Het eerste wat hij benoemt is het drukke gedrag op de gang, als ze naar de gym moeten. Elke keer escaleert het weer en is de juf boos op hem. Hij vindt dit niet leuk.

Wanneer kinderen mij dit vertellen gaan de "alarmbellen" altijd af bij mij. Het gedrag wat hij omschrijft past niet bij de jongen die nu voor mij zit.

We gaan op zoek naar de oorzaak van dit gedrag wat na een “mini” opstelling met de gevoelsverkenners zo opgelost is.

Drie weken later vroeg ik aan hem: “ hoe gaat het eigenlijk op de gang als jullie naar de gym gaan? “

Hij: “goed, ik wacht rustig buiten en als het te lang duurt, met die jongens, dan ga ik alvast naar de gym, dan zie ik ze daar wel weer”

Deze keer pakken we een situatie die in de klas afspeelt.

Hij: “Ik voel dat ik altijd druk ben als we gaan rekenen”

Ik besluit om hem op de gevoelsverkenner te zetten en het gedrag neer te laten leggen. Hij legt de graver neer. Ver van de gevoelsverkenner vandaan, de graver kijkt weg van alles. Intuïtief geef ik hem nog een tegel voor de juf. Die legt hij aan de andere kant neer.

Ik: “Waar kijkt de juf naar?”

Hij: “Die kijkt naar mijn gedrag”

Ik: "Ziet ze jouw?

Hij: “Nee ze heeft alleen maar oog voor mijn gedrag”

Bijzonder hoe duidelijk hij dit kan verwoorden.

Ik vraag hem nog een tegel te kiezen voor rekenen. Die legt hij heel dicht bij zichzelf neer.

Ik: "Wat voel je hier? Wat ervaar je hier?"

Hij: "Ik krijg het benauwd en wil het liefst een paar stappen naar achter doen"

Ik: "Wat maakt het dat je dat wil doen?"

Hij: "ik vind het moeilijk"

Hij: “De juf vraagt altijd direct of ik hulp nodig heb, maar ik wil het eerst zelf oplossen”

Zo jong en al zo goed zijn gevoel onder woorden kunnen brengen.

Samen vullen we het gevoelswiel in. De gevoelskaartjes zijn hierbij erg fijn. Kinderen vinden het tegenwoordig lastig om hun gevoel onder woorden te brengen.

We hebben deze mini-opstelling even laten “sudderen” en ga dit later samen met moeder en de juf bespreken.

Wat een wijsheid…..